Zondag vertrokken we weer per boot uit Tortuguero en na een tocht met de bus, konden we eindelijk onze eigen huurauto ophalen. Een Toyota RAV4. We konden nu gaan en staan waar we wilden. Heerlijk. En voor het eerst maakten we nu zelf kennis met het verkeer in Costa Rica. Vanaf het vliegveld in de taxi zagen we al dat de auto's links en rechts inhalen (op meerbaanswegen). De kilometers schieten niet echt op, omdat de wegen soms erg slecht zijn. Daar komt bij dat de plaatsen geen plaatsnaambordjes hebben en je geen idee hebt welke plaats je binnenrijdt, de straatnamen nummers zijn en de huizen geen nummers hebben, dus om zo de juiste weg te vinden zonder navigatie is best lastig! Het was dus ook al donker toen we bij het Arenal Backpackers Resort aankwamen, een hostel voor reizigers die er samen een slaapzaal met zijn 8en kunnen delen met zwembad, bar, happyhours, rastalooks, reggae-muziek en veel gezelligheid! Gelukkig hadden wij een 2-persoonskamertje geboekt.

Maandag gingen wij met de auto via een gravelweg naar de voet van de vulkaan, deze hadden wij nog niet kunnen bekijken omdat het al donker was. We hebben de vulkaan beklommen, op een oude lavastroom van 1992 gelopen, het warme water van een hotspring gevoeld, maar al die tijd bleef de vulkaan verborgen achter de wolken. Helaas, morgen krijgen we nog een laatste kans, want dan trekken we verder naar Rincon de la Vieja.

Het is dinsdag en we trekken verder zonder een glimp te zien van de vulkaan, helaas. Gelukkig zien we onderweg de zon weer verschijnen. Gelijk merken we ook de warmte in die brandende zon.

We gaan naar Rincon de la Vieja, een vulkanisch gebied, dus misschien hebben we daar meer uitzicht. Onderweg kopen we nog een ananas en een watermeloen. Overal zijn bananenplantages, ananasvelden en mangobomen, fruit kost hier helemaal niks en smaakt heerlijk! Na een flinke hobbelrit van een 5 uur en een watercrossing komen we in de middle of knowwhere aan bij onze lodge die bovenop de berg, aan de rand van het NP ligt. Een knus houten huisje met een schitterend uitzicht! We gaan wat op verkenning uit, zien een groene leguaan en een agoeti (een groot knaagdier) en ontdekken een hangbrug. Nadat we de eerste beklommen hebben, merken we dat het heel wat bruggen achter elkaar zijn. Wel en stuk of 15 die op een hoogte van 20 meter in grote knotsen van bomen zijn bevestigd. We zitten zo ongeveer op aaphoogte en als we ineens een aantal brullen van de brulaap horen, klinkt dat toch wel wat beangstend. We lopen maar gauw verder.

Ondertussen is het weer wat bewolkt geworden en besluiten we wat te gaan drinken bij een barretje met een geweldig uitzicht. En we worden beloond met de geweldigste zonsondergang die we ooit hebben gezien!! Zijn die wolken toch nog ergens goed voor...

(Ouders: Niet verder lezen a.u.b.)
Na het eten heb ik het goede idee om die hangbruggentocht in het donker te maken met onze headlights op. Mark vindt het idee wat minder en we vragen toch maar even of het veilig is. Het is niet veilig ivm slangen en jaguars. Op eigen risico mogen we onze gang gaan. Dus gewapend met 2 headlights en een groot zakmes gaan we op pad naar het donkere bos op zoek naar oplichtende oogjes van de nachtdieren. Zo stil mogelijk, stap voor stap. In de verte horen we een aap, verder niets. We komen aan bij de hangbrug en opeens vind Mark het verstandiger om terug te gaan (Michiel, waar was je nou?). Ik besluit maar om Mark niet alleen terug te laten lopen. Op de terugweg zien we nog een paar oplichtende oogjes, van een vogel en van een konijn. Hmm, niet de nachtdieren waar je dan op hoopt... Morgen gaan we hiken in het NP, met gps, kompas én gsm...